Ik schrijf dit stukje op dinsdag 14 juli. De afgelopen dagen hebben we mogen genieten van een publieke sollicitatieronde van kandidaten voor het lijsttrekkerschap van het CDA. Met een heel interessant eindspel van de laatste twee. Op dit moment weet ik nog niet wie er gewonnen heeft.
Het is een verwarrende strijd. Is de ene nu echt zo’n wannabe? Is de ander echt zoals hij oogt?Wat kan de organisatie Nederland het beste gebruiken? Wat is de belofte van de kandidaten? Ze lijken ontzettend verschillend en zeggen toch in hetzelfde team plaats te nemen. Althans, daar hebben ze het steeds over. Het maakt zo mooi zichtbaar hoe lastig selecteren is. Gelukkig mogen duizenden mensen de selectie bepalen. Wisdom of the crowd mag ik hopen.
Blijkbaar kun je dezelfde baan op veel verschillende persoonsprofielen laten plakken.
Nog veel interessanter wordt het als je kijkt naar waarom de kandidaten het zouden moeten willen, die baan, met dat leven. Het voldoet voor beiden aan criteria waar ze naar zoeken zoals impact, statuur, invloed, betekenis. Daarin zit het verschil niet. Ze geloven abstract gezien in min of dezelfde waarden. En toch kun je ook glashelder zien dat de verschillen enorm zijn. Waar de een hecht aan nuchterheid kiest de ander voor het effect van decorum. Waar de ene kandidaat duidelijk ervaring heeft in dienen en betekenis voor het land, zegt de ander dat ook te doen, maar is het dienende toch wat lastiger te zien. Blijkbaar kun je dezelfde baan op veel verschillende persoonsprofielen laten plakken.
En zal straks de ene kandidaat heel andere risico’s lopen dan de ander. En zijn ze daar tegen bestand? Worden ze er gelukkig in, en succesvol en van betekenis? Daar helpt Wisdom of the crowd niet bij. Dat gaat over loopbanen, over carrières en passie. Dat gaat over waar de energie zit en hoe deze zich uit. Dat gaat dus over het vormgeven van loopbanen. En de concurrentie aankunnen om te winnen. En als je goed je best doet, is uiteindelijk de crowd de beslisser. In al haar wijsheid.
Hans van Westen
