Vorig jaar bedacht ik dat 2020 het jaar zou worden van ‘durf te vragen’. Een mooie ambitie, die je op heel veel terreinen in het leven en in je werk kunt toepassen. Vragen om een opdracht na een goed gesprek bijvoorbeeld. Of vragen om feedback en dan alleen luisteren en de ander echt de ruimte geven. Maar ook vragen om aandacht, om wat je nodig hebt of waar je naar verlangt.
Gewoon durven vragen in de volle wetenschap dat je ‘ja’ of ‘nee’ kunt krijgen. Elk antwoord is dan goed, want je hebt het gevraagd. Vragen in plaats van rondlopen met wat je te vragen hebt. Ik wenste het mezelf en iedereen toe.
En toen werd het crisis. Op dat moment werd duidelijk dat durven vragen ook beïnvloed wordt door de kans op ‘nee’ en door de eventuele consequenties van ‘nee’. De kans op ‘nee’ als antwoord, daar kun je nog wel mee leven. De consequenties van ‘nee’ zijn een ander verhaal. Dat kan komen door de situatie waar we in zitten. Althans, dat gevoel heb ik.
Wat als hij aan zou geven dat hij wilde onderzoeken wat er nog meer mogelijk was?
Ik moest hier aan denken toen we in gesprek waren met een potentiële coachee. Hij wilde graag door ons begeleid worden, omdat hij zijn werktoekomst anders voor zich zag. Maar wat als hij naar z’n werkgever toe zou gaan en zou delen dat hij twijfels had? Wat als hij aan zou geven dat hij wilde onderzoeken wat er nog meer mogelijk was? Uiteraard hebben we hem aangemoedigd en dat heeft geholpen. Toch merkte ik dat de drempel hoger was dan je zou verwachten en dat het – zoals zo vaak – achteraf meeviel. Ik denk dat dat bijna altijd zo is. Durven vragen kan zwaar zijn, maar de opluchting is misschien wel groter als je het gedaan hebt.
Hans van Westen
