Ik schrijf deze blog één dag na de persconferentie van 28 september. Zo langzamerhand begin ik het ingewikkeld te vinden om het goed te doen met de coronamaatregelen. De informatie op www.rijksoverheid.nl heb ik meerdere keren moeten lezen om te bepalen wat vermoedelijk het juiste is. Dan heb ik het natuurlijk niet over de 1,5 meter. Dat gaat uiteraard wel goed.

Een paar weken geleden schreef ik een stukje, waarin ik aangaf verbaasd te zijn over het feit dat verschillende veiligheidsregio’s eigen beleidsruimte kregen. Ik ben hier niet principieel op tegen, want het is best een sympathiek idee. Ik vond alleen dat het op dat niveau niet met de maatschappij te communiceren was. Na drie weken blijkt nu inderdaad dat deze manier slecht werkt en tot escalatie heeft geleid.

Nu denk ik terug aan de verzuchting van de GGD-directeur van een paar maanden geleden. Om aan te geven dat er zo hard gewerkt werd, vertelde hij dat er die zondag wel 20 GGD’ers hebben overgewerkt. Dat geloofde ik toen natuurlijk gelijk, maar inmiddels weten we wat dit heeft opgeleverd.

Zij vernemen uit de media dat 120.000 rijksambtenaren een vergoeding gaan krijgen voor thuiswerken.

Ik denk ook aan al die zelfstandigen en werknemers, die zich serieus zorgen maken over hun werkzekerheid en inkomen. Zij vernemen uit de media dat 120.000 rijksambtenaren een vergoeding gaan krijgen voor thuiswerken. Ik gun het die ambtenaren natuurlijk van harte, want thuiswerken is niet leuk en wel duur. Toch is dit ook de categorie werknemers, die zich relatief weinig zorgen hoeft te maken over inkomenszekerheid.

En afgelopen zondag was ik in een voetbalstadion. Daar werden de coronaregels een stuk beter opgevolgd dan in de gemiddelde Albert Heijn. En dan heb je in een stadion nog niet eens last van aerosolen…

Om eerlijk te zijn kan ik het argument over dat er met man en macht zo hard gewerkt wordt niet meer zo goed aanhoren, omdat er nog zoveel mis gaat. Analyses in de kranten maken pijnlijk duidelijk wat een slappe bedoening het is. Met hardliners en rekkelijken, met voor de beroepsgroep strijdende medici en opportunistische politici.

Tegelijkertijd denk ik: wees blij dat je hard moet werken. Je bent nodig. Er zijn ook mensen, die geen werk meer hebben.

Natuurlijk geloof ik dat er hard gewerkt wordt, zeker voor het gevoel van mensen. Tegelijkertijd denk ik: wees blij dat je hard moet werken. Je bent nodig. Er zijn ook mensen, die geen werk meer hebben.

Ik wil het graag nog een keer zeggen: we moeten met de situatie leren dealen. Dat betekent doorgaan met wat we te doen hebben, maar wel in nieuwe omstandigheden. Met nieuwe gedragsregels en randvoorwaarden. Dat gaat niet lukken met thuis zitten. Ja nu wel even, maar met een paar weken zal er wel een positief effect te zien zijn op het aantal besmettingen. Daarna moeten we het nog steeds zelf doen. De winter komt eraan.

Hans van Westen
Reacties kun je sturen naar: h.vanwesten@vistanova.nl