In gesprek met Ronald Smulders
Na een carrière als profvolleyballer en leidinggevende in het bankwezen, stond Ronald Smulders meerdere keren op een kruispunt in zijn leven. Tijdens zijn gehele loopbaan was er echter één rode draad: kijken naar wat mensen nodig hebben. Zowel op het volleybalveld als in zijn functie als leidinggevende: ‘Het proces is hetzelfde, het is alleen steeds een ander spelletje.’ Inmiddels helpt Ronald mensen om goed naar zichzelf te kijken en nieuwe stappen te zetten op de arbeidsmarkt.
Ronald, hoe is loopbaancoaching op jouw pad gekomen?
‘Als ik terugkijk, ben ik daar eigenlijk al vanaf mijn 16e mee bezig. Ik deed een opleiding, waar ik van mijn ouders naartoe moest. Ondertussen was ik bezig met volleybal en daar was ik best goed in. Uiteindelijk stopte ik met mijn opleiding om professioneel volleyballer te worden. Op het volleybalveld keek ik altijd al naar de mensen om mij heen: wat hebben zij nodig, zodat ze verder kunnen komen?
Toen het volleybal stopte, stond ik op een kruising in mijn leven. Ik was 26 en vroeg mij af wat ik nu moest gaan doen. Ondertussen was ik gaan beleggen en hoewel ik twijfels had, ben ik daarmee verder gegaan. Ik kon toen bij de SNS-bank beginnen en werd daar al snel leidinggevende. Op dat moment was ik eigenlijk weer terug op dat volleybalveld. Ik keek naar mijn team en vroeg mij opnieuw af: wat hebben zij nodig om verder te komen? Het was een ander spelletje, maar het proces was precies hetzelfde. Op een gegeven moment stopte de SNS met beleggen en ben ik gaan kijken wat ik met die menselijke kant kon gaan doen. Uiteindelijk ben ik gestart als loopbaancoach. En nu doe ik eigenlijk nog steeds hetzelfde als toen ik op het volleybalveld stond.’
Ik keek naar mijn team en vroeg mij opnieuw af: wat hebben zij nodig om verder te komen?
Wauw, wat een bijzonder verhaal! Je hebt dus zelf ook meerdere keren op een kruispunt in je leven gestaan. Herken je daardoor veel in je cliënten? En helpt dit je in je werk als loopbaancoach?
‘Heel die levenslijn gaat natuurlijk met heel veel pieken en dalen. Als je op zo’n kruising staat dat het werk stopt, zowel bij het volleyballen als bij de SNS-bank, dan heb je veel vragen en twijfels. Hoe nu verder? Wat kan ik eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk? Wat voor kwaliteiten heb ik? En zit er wel iemand op mij te wachten op de arbeidsmarkt? Al dat soort vraagstukken komen natuurlijk continu langs bij de mensen, die ik begeleid. Dat helpt mij zeker in mijn werk als loopbaancoach. Ik heb al die processen doorleefd, dus ik kan mij heel goed verplaatsten in wat mensen voelen en denken.’
Hoe help jij mensen om een nieuwe stap te zetten op de arbeidsmarkt?
‘Ik laat mensen heel erg naar zichzelf kijken en draag oefeningen aan, die ervoor zorgen dat mensen over dingen na gaan denken. Die oefeningen zijn vaak een ingang tot een gesprek, waardoor er bewustwording ontstaat. Daarbij vind ik het erg belangrijk om de sociale omgeving van mensen erbij te betrekken. Zo ervaren zij hoe de omgeving hen ziet. Dat is vaak veel positiever dan zij denken en dat geeft vaak een enorme boost.
Daarnaast laat ik mensen naar hun successen kijken. Welk succes heb je het laatste halfjaar behaald en welke kwaliteiten heb je hiervoor benut? Als je die energie weer voelt, kun je dat ook meenemen naar een sollicitatiegesprek. Dat zorgt ervoor dat je met een gevoel van gelijkwaardigheid het gesprek ingaat en vanuit je hart een keuze kunt maken. Als sollicitant mag je namelijk ook kijken of jij blij wordt van je potentiële werkgever en wat zij jóu te bieden hebben. Dat kan alleen als je in zelf gelooft. Daar probeer ik mensen naartoe te bewegen.’
Als sollicitant mag je namelijk ook kijken of jij blij wordt van je potentiële werkgever en wat zij jóu te bieden hebben.
In je loopbaantrajecten besteed je veel aandacht aan het Persoonlijk Profiel van cliënten. Waarom vind je dat belangrijk?
‘Ja, ik vind het belangrijk dat mensen zichzelf echt goed kennen, zowel hun positieve als negatieve kanten. Als je daar goed over hebt nagedacht, kun je ook rustiger een sollicitatiegesprek ingaan. Je weet dan bijvoorbeeld dat je heel veel kunt, waardoor je ook de overtuiging hebt dat je veel te bieden hebt. Daarnaast heb je al nagedacht over alle vragen, die zij jou kunnen stellen. En als je goed weet hoe je in elkaar zit, kun je ook beter verwoorden waarom bepaalde taken en verantwoordelijkheden goed bij jou passen. Dat Persoonlijk Profiel zie ik dus als een startpunt en het helpt je om de juiste energie uit te stralen bij een sollicitatie.’
Je bent als supervisor betrokken bij de Beroepsopleiding tot Loopbaanadviseur. Wat vind je het mooiste aan supervisor zijn?
Het is leuk dat mensen geïnteresseerd zijn in mijn vak en ik vind het mooi om cursisten te begeleiden, praktijkvoorbeelden te geven en hun persoonlijke ontwikkeling op gang te helpen. Ik focus vooral op het stuk dat zij voor hun cliënten echt een confronterende spiegel durven te zijn. Mensen gaan naar een coach om zelfinzicht te krijgen. Ik ben ervan overtuigd dat de sociale omgeving vaak dezelfde dingen voelt, die jij als coach vraagt in een gesprek. De sociale omgeving zegt alleen niet altijd iets, omdat zij in een sociaal systeem zitten. Als coach is het juist jouw taak om dat op tafel te leggen. Daarom haal ik dit onderwerp altijd naar voren en help ik cursisten om een confronterende spiegel te durven zijn, zodat cliënten over zichzelf gaan nadenken en in beweging komen.
Wat is jouw motto en waarom?
Geloof in jezelf! Het is niet altijd makkelijk, maar als je in jezelf gelooft, kun je veel meer dan je denkt. Niet alles is maakbaar, maar je hebt vaak wel een keuze. Je kunt jezelf bijvoorbeeld elke dag afvragen welke film jij die dag over jezelf gaat afspelen. Is dat de zwartwit film of de kleurenfilm? En als jij ervoor kiest om die kleurenfilm af te spelen, dan zul je zien dat je een stuk verder komt.
