Deze week in de kranten: het kabinet gaat op zoek naar steun bij de diverse oppositiepartijen om de begroting rond te krijgen. Op bezoek bij linkse en rechtse collega’s die enkele maanden geleden hard en zichtbaar zijn afgewezen. Hoe doe je dat?
Het is verleidelijk om er als een heel politieke vraag naar te kijken, of heel opportunistisch. Hoe voelen Kaag en Rutte zich zo met de pet in de hand? Wat vraagt het van je als je met die pet in de hand langs moet? En hoe zit dat met Groen Links, Ja21 en PvdA? Zij hebben een nieuwe status gekregen, terwijl ze enkelen maanden geleden nog niet aan konden/mochten haken. En dat was een inhoudelijke, maar ook een persoonlijk afwijzing.
‘Nee’ durven zeggen, is belangrijk
Mensen benaderen waar je ‘nee’ tegen hebt gezegd, vraagt persoonlijke moed. En ik begrijp wel dat er ook noodzaak toe is. En dat kan helpen. Maar dat doet niet af aan de kracht die het vraagt om die stap te zetten. Mensen waar je ooit ‘nee’ tegen zei weer welkom heten. Mensen die ‘nee’ tegen je gezegd hebben weer ontvangen. ‘Nee’ durven zeggen, is belangrijk. Net zo belangrijk als grenzen stellen en handhaven of zelf bepalen welke intensiteit en commitment je aan zet in samenwerkingsrelaties. En misschien is het wel zo dat oprecht ‘nee’ zeggen, je helpt om oprecht ‘ja’ te zeggen als dat weer nodig is. En andersom. Laten we elkaar die vrijheid gunnen.
Hans van Westen
